Zwierzęta Europy

Witamy:)

Dzisiaj przedstawimy Wam kilka zwierząt , które zamieszkują Europę; między innymi;

Srebrzyste futro, krótki ogon i dwie czarne pręgi
na pysku - czy już wiecie o kim mowa? Tak, tak,
to borsuk we własnej osobie. 

BORSUK - jaźwiec (Meles meles), ssak zaliczany do rodziny łasicowatych z rzędu drapieżnych, największy polski przedstawiciel tej rodziny, zamieszkujący lasy Eurazji aż po Japonię. Osiąga długość ciała ponad 80 cm, ogona do 20 cm, ciężar do 20 kg.

 Borsuki to zwierzęta wszystkożerne. Oznacza to, że odżywiają się zarówno roślinami, jak i mięsem. Aktywnie polują na mniejsze i większe zwierzęta, dlatego – tak jak wszystkie drapieżne ssaki – posiadają długie i ostre kły. Zęby te służą im do chwytania, przytrzymywania i rozrywania pokarmu.
Patrząc na rozwartą paszczę drapieżnika (np. lwa), czasem zauważamy tylko kły umieszczone w górnym rzędzie zębów – łatwo więc pomylić się, myśląc, że zwierzęta te posiadają tylko dwa kły. Jednak wszystkie drapieżne ssaki mają ich cztery – dwa w górnym i dwa w dolnym rzędzie zębów. Jeśli nie wierzycie, przyjrzyjcie się pyskom psów i kotów domowych – u tych mięsożerców wszystkie cztery kły są dobrze wyeksponowane. Kto widział kły borsuka, ten wie, że te zwierzęta także mają się czym pochwalić.

Zwierzęta te uwielbiają kopać w ziemi swoimi silnymi łapami. Pomagają im w tym długie i mocne pazury. Borsuki to prawdziwi architekci – nad swoimi norami pracują całe życie. Następnie ich domy są ulepszane przez ich dzieci, wnuki, prawnuki i kolejne pokolenia. Niektóre nory mają po kilkadziesiąt lat – a im są starsze, tym bardziej rozległe.
Początkowo borsuk, który buduje nową norę, wykopuje jeden podziemny tunel prowadzący do jednej komory. W tej komorze nasz budowniczy będzie spał i odpoczywał. Jednak jedno wejście do nory to za mało. Dla bezpieczeństwa borsuk wykopuje więcej korytarzy. To ostrożne zwierzę lubi mieć mnóstwo wejść i wyjść awaryjnych – na wypadek ataku drapieżnika, np. wilka. Dzięki dodatkowym tunelom, borsuk może łatwo uciec z nory lub szybko się do niej schować.
Z czasem zwierzę wykopuje więcej pomieszczeń, by mogła tam zamieszkać cała borsucza rodzinka. Swoje komory borsuk wyścieła liśćmi, mchem i trawą, ponieważ ceni sobie wygodę. W swoim mieszkaniu stale dba o porządek – ten czyścioch nie lubi bałaganu.
 
Do nory borsuka prowadzi wiele wejść.

Najbliższymi krewnymi borsuków są łasice.

 

Gronostaj europejski;gatunek małego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych.Występuje  w Europie  (całej Polsce), Azji i Ameryce Północnej. W Nowej Zelandii jako gatunek inwazyjny.

Mieszka na obrzeżach lasów, w zaroślach, jest naziemnym zwierzęciem drapieżnym, prowadzącym raczej nocny tryb życia.  

Gronostaj ma zmienne ubarwienie, zależne od pory roku. W lecie jego sierść jest koloru czekoladowo-brązowego na grzbiecie, żółto-białego na brzuchu, z czarnym końcem ogona; w zimie futro zmienia na białe z czarnym końcem ogona.
Poluje przede wszystkim w nocy, łapiąc lemingi, a nawet ptaki. Jeśli zostanie zaatakowany, broni się ostrymi pazurami i kłami. Może atakować nawet osobniki większe od siebie (np. zające).

Rozmiary

• długość ciała (bez ogona) 17–33 cm, długość ogona 4,2–12 cm,
• masa ciała samców 67–116 g, samic 25–80 g

Żywi się drobnymi owadami, kręgowcami, mięczakami. W zimie czasem atakuje też zwierzęta większe od siebie np. zające.

W lutym i w marcu ma ruję i po 70 dniach ciąży rodzi od 3 do 18 (zwykle 4–9) młodych, które są ślepe przez około 10 dni. Samica karmi młode przez 2 miesiące. Gniazdo wyściela mchem i sierścią.

Gronostaj jest objęty częściową ochroną gatunkową^.

Zimowe ubarwienie

 

Proszę pokolorować borsuka.